Allemaal kinderen

⊕

Alles vloeit naar mekaar toe. Onderweg naar huis had ik het met Toon over het verschil tussen kinderen die naar de scouts gaan en kinderen die niet naar de scouts gaan. Die eersten zijn natuurlijk veel dapperder. “Maar jij bent toch ook een kind”, zei hij me - “Waarom?” - “omdat God en Jezus de vader zijn van alle mensen en dus zijn alle mensen kinderen”… Geen speld tussen te krijgen; en hoewel Toon vanmorgen niet mee naar de mis was, verrassend toepasselijk op de evangelielezing. Na het voorlezen van de brief van mgr. Bonny over de zaak Vangheluwe, wees onze pastoor er de gelovigen immers op, dat dit de enige keer is in het evangelie van Sint Jan waarop Jezus zijn volgelingen toespreekt als ‘kindertjes’. En daarover gaat het vandaag natuurlijk: Jezus voegt aan de geboden van de wet, waarvan het eerste de liefde voor God is, een wederkerig gebod toe: God heeft ook de mensen - zijn kinderen - lief, dus moeten de mensen - uit liefde voor God - ook mekaar liefhebben. Maar de onthullingen tonen aan welk een verwrongen vorm van ‘liefde’ je krijgt als je die wederekerigheid negeert en die andere geboden van de wet, waaraan Jezus nochtans geen jota heeft veranderd, plots minder acht dan dat nieuwe gebod. We zijn allemaal kinderen van God, en moeten mekaar, en bovenal onze eigen kinderen, liefhebben met de liefde die God ons schenkt én met het respect dat God van ons eist. De tien geboden zijn actueler dan ooit. Bij de scouts hebben ze ook zoiets. Wet en Belofte heet dat. Op de site van de VVKSM Scouts en Gidsen Vlaanderen lees ik een wollig stukje over hoe zo’n belofte tegenwoordig een “persoonlijk engagement is hoe je de scouts mooier, toffer, beter,… zal maken”. Een uitleg die heel mooi is, maar waar mijn stekels van overeind komen, omdat ik dezelfde ondertoon hoor als in de populaire visie op Jezus' boodschap van liefde: alles is goed, als we maar lief zijn voor mekaar. Baden-Powel drukte het toch iets concreter uit, en daar is niks mis mee, integendeel.