Apostolische godsvrucht

250. Zaterdag na de Zesde Zondag na Pinksteren

„Geef ons vermeerdering van Godsvrucht,” baden wij in de oratie van de vorige Zondag. De religio waarom wij smeken, is de deugd van godsdienstigheid waardoor de mens gaarne en gemakkelijk aan God de Hem verschuldigde eer geeft, zowel in het openbaar en in de gemeenschap alsook voor zichzelf alleen en in zijn eigen innerlijk. De godsdienstige mens heeft een levendig besef van zijn eigen afhankelijkheid en ontoereikendheid, hij is diep doordrongen van de verhevenheid en majesteit Gods, hij zal de eredienst hoogschatten en daaraan met eerbied deelnemen, het doet hem leed dat God in het openbare leven de glorie wordt onthouden waarop Hij recht heeft, dat men zijn naam doodzwijgt en lastert. De Kerk, de sacramenten, de priesters en alles wat de dienst van God bevordert, zal hij hoogschatten, juist omdat het strekt tot de eer van de opperste majesteit. Dit gevoel van eerbied voor de oneindige verhevenheid van God is bij hem een standvastige neiging van de wil geworden. Het ligt als het ware altijd gereed op de bodem van zijn ziel, het maakt deel uit van de ondergrond van zijn bewustzijn, bereid om bij de geringste aanleiding ervaren te worden en omgezet in daden. Wij bidden dus tot God dat Hij deze gesteltenis van de geest moge verdiepen en versterken. Met hoeveel recht bidden wij hierom! Want het geloof in God en de eerbied voor God zijn de wortel van de godsdienst en de grondslag van het christendom. Maar de moderne wereld is in brede lagen god-loos. Men kan zelfs zeggen dat de moderne beschaving, juist inzover zij modern is en haar eigentijds karakter draagt, de neiging vertoont volkomen profaan en volstrekt onheilig te zijn en God uit het leven van de mensheid te verbannen. In vroegere tijdperken van de Kerk was het slechts een of ander van haar geloofspunten dat werd aangevallen. Thans ondergraaft men het fundament waarop heel de godsdienst rust. Neemt men het godsgeloof weg, dan kan het christendom niet meer zijn dan een verouderde cultuurrest. Bij hoevelen is dit geloof dood? Hoeveel kinderen groeien er op zonder van God te horen? En bedenk dat in deze wereld alle geestesinvloeden zich overal verspreiden kunnen, dat iedereen wereldburger is en dat er weldra geen afgesloten en beschutte milieu’smeer bestaan.

2. In een wereld die met de dag meer dreigt te verheidensen niet alleen maar zelfs volkomen ongodsdienstig en god-loos te worden, moeten de christenen meer dan ooit apostolische christenen zijn. Dit betekent dat hun geloof in God en hun eerbiedige vreze voor God zo levend aanwezig moeten zijn dat zij door hun zijn alleen al getuigen. Dit betekent dat de christen in welke omstandigheden hij zich ook bevindt, doordrongen moet zijn van godsgeloof, en leven voor Gods aanschijn, en dus in volkomen eerlijkheid en openheid met innerlijke rust en met grote liefde. Dit betekent dat er voor de ware katholiek van heden minder dan ooit een scheiding mag bestaan tussen zijn godsdienst en heel de rest van zijn leven. Hij moet een levend teken zijn van godsgeloof in de wereld van dit ogenblik, niet door te preken, maar door te zijn, door goed te zijn, door zuiver en eerlijk te zijn.

3. Door de kracht die hem toevloeit uit de innerlijke bron. Het betekent dus ook dat hij een man van gebed moet zijn. Want hoe zal hij kunnen hopen zulk een godsgeloof en zulk een godsvertrouwen te verkrijgen dat heel de werkelijkheid van zijn leven doordesemd en doortrokken wordt door het contact met de werkelijkheid Gods, tenzij hij bidt, tenzij hij altijd tracht te bidden? Maar laat hem dan bedenken dat dit gebed heel eenvoudig kan zijn, ja dat het bij uitstek eenvoudig moet wezen om zo diep te worden als hier wordt gevraagd. Wat was eenvoudiger dan Jezus' gebed? Kan het onze waarachtig zijn tenzij het op het zijne gelijkt? Leven voor Gods oog, bewogen worden van onze geest door Christus' Geest, overgave aan de Vader, rust en vrede in God alleen.

Willem Grossouw

Over Innerlijk Leven - Abonneren per email (dagelijks van 30/11/2014 tot 29/11/2015)