Geloven Leren

Opinie en tools voor wie begaan is met het katholieke geloof

Black Lives Matter, de 714de regel van de wet van Mozes?

 Jun 7, 2020    4 min read
blog

Soms lees ik een van de preken die wekelijks verschijnen op preken.be, een van de talrijke websites waarheen de Heilige Geest je via Alledaags Geloven kan voeren. Vanavond kreeg ik al een preek voor volgende zondag, de 11de zondag doorheen het jaar. In het evangelie (Mt 9:36-10:8) betreurt Jezus de mensen die bij hem komen, die er “uitgeput en hulpeloos uitzagen, als schapen zonder herder”. 

Jezus had omwille van zijn genezingen net weer een aanvaring met de farizeeën achter de rug, dus de schrijver van de preek vermoedt dat het om mensen gaat die uitgeput worden door het volgen van de 713 geboden en verboden uit de wet van Mozes, zonder er geestelijke lafenis door te vinden. Mooi, dat klinkt logisch.

Zoals in de preek de gewoonte is, wordt het evangelie vervolgens geactualiseerd: “wie zijn vandaag die uitgeputte en hulpeloze mensen?” Je zou verwachten dat de schrijver dan ingaat op zijn interpretatie van het evangelie en de wet van Mozes, maar je krijgt het klassieke riedeltje:

  • Zijn dat de miljoenen vluchtelingen die letterlijk hongeren en dorsten? 
  • Zijn dat de armen, de zieken, de velen die afhankelijk zijn van hulp? 
  • Zijn dat de mensen die  duistere wegen gaan, die verloren lopen in onze maatschappij, die foute dingen doen? 
  • Of gewoon de mensen die pech hebben omdat ze niet passen in het denken en doen van deze tijd?

Ik meen nochtans dat het lijstje (onbedoeld?) de goeie kant opgaat. Vluchtelingen, armen, zieken, ja, die kunnen natuurlijk uitgeput en hulpeloos zijn, maar in deze context komt het me niet voor dat Jezus het over hen had. Wel over die laatste categorie.

Mijn actualisering zou gaan over de verstikkende regels die ons vandaag worden opgelegd door wereldverbeteraars die, net als de farizeeën, menen dat ze het beste met ons voorhebben en ons daarom opleggen hoe we moeten denken. Black lives matter is een beweging die overloopt van de goeie bedoelingen, maar ze draait rond het aanpraten van een vals schuldgevoel. Als er iets is waar de farizeeëen goed in waren, en waartegen Jezus in opstand kwam, is het precies dat!

Zo creëer je een grote groep mensen die nooit een probleem hebben gehad in hun omgang met negers (*), maar die nu plots mensen worden “die pech hebben omdat ze niet passen in het denken en doen van deze tijd”, omdat ze zich onnodig belast voelen met een nieuwe, aangeprate, collectieve schuld. 

Mijn preekje zou de censuur niet overleven, vrees ik, maar ik zou rechtuit zeggen dat het gedaan moet zijn met die sentimentele flauwe kul, dat negers gewoon Vlaamse burgers cq. christenen zijn als u en ik, met dezelfde rechten en plichten en met dezelfde goeie en slechte kanten zoals je die bij iedereen aantreft, en dat iedereen die achter een bord aanloopt met daarop “Black lives matter”, een farizeeër in de dop is, die in naam van het geloof (in een betere wereld) meer kwaad doet dan goed.

Het evangelie vervolgt met de zending van de leerlingen “tot de verdwaalde schapen uit het huis van Israël, maar niet tot de steden van de Samaritanen” (kijk eens aan, deze ietwat racistische zinswending zouden we dan ook beter schrappen, niet?), om ondermeer “boze geesten uit te drijven”. De auteur van de preek actualiseert die boze geesten als “onverschilligheid, van ikke en de rest kan stikken, van bezitsdrang, van oordelen en veroordelen”. Opnieuw een klassiek riedeltje dat de goeie kant opgaat. “Oordelen en veroordelen”, deze laatste boze geest uit het rijte, zal Black lives matter nu net niét uitdrijven, ben ik bang, want de beweging bevestigt deze geest—nee, ze roept deze geest op uit het niets!

Op de (laatste) livestream-mis uit de kathedraal mocht één van de Afrikaanse priesters uit Antwerpen concelebreren met de bisschop, als teken van onze verbondenheid. Goed bedoeld van de bisschop, maar voor een katholiek, met welke huidskleur ook, zou het toch niet mogen uitmaken wat de huidskleur is van de priester die de mis opdraagt, om zich met Christus te verenigen? Ik hoop uit de grond van mijn hart dat de diep-gelovige Antwerpse anglo-afrikaanse gemeenschap, die ik nog ken van toen ze in onze parochie actief waren, zich niet laat ophitsen door Black lives matter. Verschillen waren er genoeg, toendertijd, maar verdeeldheid heb ik nooit gevoeld, enkel bewondering, juist omwille van die verschillen! 

(*) ja, ik gebruik dat woord hier nu wel, want ook dat is weer zo’n farizeese verbodsregel waaronder een christen eigenlijk niet gebukt moet gaan.

Verwante onderwerpen...