De goddelijke uitnodiging

216. Zondag onder het octaaf van Sacramentsdag, tweede na Pinksteren

Het evangelie van heden bevat de gelijkenis van de onwillige bruiloftsgasten, die Jezus zijn disgenoten voorhield bij een maaltijd waartoe Hij door een farizeeër was uitgenodigd ( Lk. 14, 16-24 ). „Zeker iemand gaf een groot feestmaal en nodigde velen uit. Tegen het uur van de maaltijd zond hij zijn dienaar (zoals oosterse gewoonte was) om aan de gasten te zeggen: „Komt, want alles staat klaar.” Maar eenparig begonnen allen zich te verontschuldigen (dit stond, na de eerste uitnodiging die blijkbaar aangenomen was, gelijk met een belediging)… De dienaar kwam thuis en boodschapte het aan zijn heer. Toen werd de heer des huizes vergramd en hij sprak tot zijn dienaar: „Spoed u naar de pleinen en straten der stad, en breng de armen en gebrekkigen, de blinden en kreupelen hier binnen.” De dienaar zei: „Heer, er is gedaan wat gij bevolen hebt; en nog is er plaats.” Nu sprak de heer tot zijn dienaar: „Ga uit naar de wegen en heggen en dwing ze om binnen te komen, want mijn huis moet vol zijn.” Ik zeg u: niet één van die mannen die waren genodigd, zal van mijn feestmaal genieten.” De toepassing die dikwijls van deze parabel wordt gemaakt op de eucharistie, mag ons de eigenlijke bedoeling van de gelijkenis niet uit het oog doen verliezen; deze is de voorspelling van de roeping der heidenen tot het christendom en van de verwerping der meeste Joden, die onder allerlei voorwendsels Gods uitnodiging in Christus afwezen.

1. Als wij een meer algemene zin in deze woorden van Christus ontdekken, dan is het wel deze: God komt tot de mens met zijn uitnodiging en de mens heeft het in zijn vermogen die uitnodiging af te slaan. God stelt ons voor de keuze. Hij nodigt ons liefdevol uit, Hij dringt zachtjes aan, maar Hij dwingt ons niet. God heeft de mens zijn vrijheid geschonken, kostbare en noodlottige gave. Kostbaar, want zij stelt de mens in staat God te beminnen en zijn roeping te gehoorzamen. En noodlottig kan zij zijn, daar in de vrijheid de vreselijke mogelijkheid ligt van de afval van God, van de weigering der genade. Maar kostbare gave is zij in Gods oog en Hij blijft haar respecteren (méér dan de mensen plegen te doen), want een vrije liefde is het die Hij vraagt en die alleen Hem waardig is.

In de gelijkenis zijn het de gasten die zichzelf uitsluiten van de heerlijkheden van het feestmaal. En zo is het altijd. De mens berooft zich door boze eigen wil van het goddelijk goed en dan eerst treft hem Gods veroordeling. „Want God heeft zijn Zoon in de wereld gezonden, niet om de wereld te oordelen, maar opdat de wereld door Hem zou worden gered. Wie in Hem gelooft (wie de goddelijke uitnodiging aanvaardt), wordt niet geoordeeld; maar wie niet gelooft, is reeds geoordeeld , omdat hij niet heeft geloofd in de naam van Gods eengeboren Zoon” ( Joh. 3, 17. 18 ).

2. Gods uitnodiging komt tot ons niet enkel bij de grote beslissingen, maar herhaaldelijk in ons leven, zo dikwijls zijn genade ons roept, al is het slechts tot een eenvoudige daad van zuivere liefde.

En wij zullen zijn roepstem vernemen, naarmate wij aan zijn genade beantwoorden, naarmate wij leven in ingetogen stilte en bereidwilligheid om die stem te volgen. „Wie uit God is, hoort de woorden Gods” ( Joh. 8, 47 ). „Mijn schapen luisteren naar mijn stem” ( Joh. 10, 27 ). Gods roeping is om zo te zeggen niet een vaste grootheid, maar ze is, in de goddelijke eerbied voor onze vrijheid, afhankelijk van onze medewerking. God dwingt niet, maar nodigt uit. Welk een mysterie van genade en vrijheid! En welke mogelijkheden gaan hier open voor de liefde, als een eindeloos verschiet van de opgang van het schepsel tot de vereniging met zijn Heer! Iedere beantwoording der liefde aan Gods voorkomende en barmhartige genade bereidt de weg voor een nieuwe invitatie der ongeschapen liefde, voor inniger deelname aan het eeuwige gastmaal.

Willem Grossouw

Over Innerlijk Leven - Abonneren per email (dagelijks van 30/11/2014 tot 29/11/2015)