De omhelzing van het kruis

225. Dinsdag onder het octaaf van het H. Hart

Dit octaaf leert ons ook dat liefde voor Christus liefde voor het kruis insluit. Ofschoon Jezus verheerlijkt in de hemel leeft heeft Hij zich aan de heilige Margareta Maria geopenbaard als de liefde die lijdt en in haar lijden werd versmaad. Allen die geloven, willen een zo goede Meester beminnen, maar weinigen willen de noodzakelijke voorwaarde vervullen die Hij zelf voor waarachtigheid van die liefde heeft gesteld. „Jezus heeft nu veel minnaars van zijn hemels koninkrijk, doch weinig kruisdragers. Hij heeft er velen die vertroosting begeren maar weinig die verlangen te lijden. Hij vindt vele disgenoten maar zelden volgelingen in onthouding. Velen volgen Jezus tot het breken van het brood maar weinigen tot het drinken van zijn lijdenskelk.” ( Navolging II, 11). De Heer is er ondanks vele pogingen niet in geslaagd zijn apostelen deze meest essentiële van zijn vermaningen te doen begrijpen en aanvaarden alvorens de heilige Geest hen leerde dat het een eer en een vreugde is voor Jezus' naam versmaad te worden ( Hand. 5, 41 ). Zij konden zelfs de gedachte dat hun Meester zou lijden niet verdragen. Toen Jezus voor de eerste maal zijn passie voorspelde, „trok Petrus Hem ter zijde en begon Hem tegen te spreken: „Dat nooit, Heer, zo iets mag U niet overkomen!” Maar Hij keerde zich om en zei tot Petrus : „Ga weg van Mij, satan. Gij zijt Mij een ergernis, want ge zijt niet bedacht op wat God wil maar op wat de mensen willen” ” ( Mt. 16, 22. 23 ). En als Hij het hun later weer heeft voorzegd en een laatste maal, in overduidelijke bewoordingen, kort voor zijn intocht in Jerusalem, dan moet de evangelist daarbij aantekenen: „Zij begrepen er niets van. Dit woord bleef hun duister en zij verstonden niet wat er gezégd werd” ( Lk. 18, 34 ). Begrepen zij niet wat het betekende „uitgeleverd te worden en bespot en gegeseld en bespuwd” ? Zonder twijfel, maar zij konden dergelijke werkelijkheden niet in overeenstemming brengen met hun ideeën over de messias en het godsrijk. Wij weten dit tegenwoordig allen en wij beschouwen dit Joodse, nationalistische messianisme als een door ons lang verlaten standpunt. Maar laten wij daarom niet menen dat wij het lijden en het kruis gemakkelijker zullen aanvaarden. Want het kruis strijdt met de menselijke natuur in alle tijden en in alle landen; het is een ergernis voor alle menselijke ideeën en strevingen. „Als iemand mijn leerling wil zijn, moet hijzichzelf verloochenen en zijn kruis opnemen en Mij volgen” ( Mt. 16, 24 ). De trouw aan Jezus is onbestaanbaar zonder de verloochening van onszelf en een zeker verraad aan ons eigen ik.

2. Het is daarom ook dat wij bij onze overwegingen de herhaling noch de eentonigheid mogen schuwen, maar altijd opnieuw deze woorden van de Heer moeten overdenken en zijn beeld onszelf voorhouden. „Zie, in het kruis is alles, in het sterven aan uzelf is alles. En daar is geen andere weg tot het leven en de ware innerlijke vrede dan de weg van het heilig kruis en de dagelijkse versterving” ( Navolging II, 12). Wij weten dat het lijden van dit leven, zoals Sint Petrus zegt in het epistel van de Zondag, slechts kort en gering is in vergelijking met de hemelse vreugde, — maar laat het een werkelijk lijden zijn, om Hem en met Hem. Liefde wil gelijkvormigheid. De dienaar wil het niet beter hebben dan de Meester. Wij willen zonder schaamte voor zijn rechterstoel staan, maar hoe zal dat mogelijk zijn zo wij het offer vrezen? Hoe zal de Vader in ons het beeld van zijn Eniggeborene kunnen herkennen als wij een gemakkelijk leven zoeken? Zij die in zachte klederen gaan wonen in de paleizen der rijken, maar er is voor werkelijke christenen geen plaats in de vele verblijven van Vaders huis. — Wees gegroet, o Kruis, enige hoop in deze lijdenstijd!

Willem Grossouw

Over Innerlijk Leven - Abonneren per email (dagelijks van 30/11/2014 tot 29/11/2015)