Geloven Leren

Opinie en tools voor wie begaan is met het katholieke geloof

De zelfmoord van het Westen, en de islam

 Sep 8, 2023    5 min read
blog

Moslima’s protesteren tegen seksuele voorlichting op school

“Misschien zullen latere historici met enige verwondering beschrijven hoe op een heel korte tijd de islam in vele eertijds christelijke landen plots staatsgodsdienst kon worden.” (Jaak Peeters in een recensie van De islam en de zelfmoord van het westen op Doorstroming)

Ik ben geen historicus en geen Nostradamus, maar zo’n zotte vraag is dit niet. Het concept ‘staatsgodsdienst’ is mischien wat te deterministich en er zou in bredere zin gevraagd kunnen worden naar de rol van de islam in de samenleving, die op de keper beschouwd alleen maar groter kan worden.

Religieuze evoluties grijpen niet overnacht plaats, maar vanuit het perspectief van de historicus kan het redelijk snel gaan, we spreken van enkele decennia tot hooguit een eeuw. Ondergetekende heeft ondertussen bijna een halve eeuw op de teller en is verbaasd dat de rol van de islam zo beperkt blijft, die in diezelfde periode in ons land is geëvolueerd van virtueel onbestaande tot de erkende godsdienst van 7.6% van de bevolking, wat binnen één generatie minstens zal verdubbelen.

Er zijn echter enkele voorwaarden nog niet voldaan die een revolutie direct mogelijk maken. Maatschappelijk hebben islamitische gemeenschappen al heel wat opgebouwd: moskeeën, winkels, horeca, sportclubs, het bestaat allemaal, maar veelal volgens de grenzen van de nationale herkomst. Die grenzen zullen zich echer bij nieuwe generaties stilaan oplossen, waardoor geloof eerder dan afkomst de identiteit zal uitmaken. Ook politiek hebben enkele experimenten aangetoond dat er nog geen draagvlak is om islamieten te verenigen achter een programma, hoewel dat louter numeriek beschouwd relatief snel kan evolueren.

De aanleiding voor een religieuze revolutie hoeft ook niet louter filosofisch te zijn. Economisch zorgt ons sociaal stelsel dat er niet meteen aanleiding is tot onrust. De vraag is echter hoe lang dit stelsel nog zal standhouden. Als zich de komende decennia een algemene verarming voordoet en als die voornamelijk gevoeld wordt door de immigrantengemeenschappen, kan de islam een bindende factor worden waarlangs die onvrede gekanaliseerd wordt.

En last but not least is er het niet te negeren filosofische spanningsveld. Heel onze samenleving zit in de greep van een morele de-traditionalisering. Conner Rousseau was onlangs in Antwerpen op de pride aanwezig, niet enkel als liefhebber van minstens jongens en meisjes, maar ook als partijvoorzitter en stelde de prioriteiten scherp. Terwijl de “conservatieven” van N-VA condooms aan het uitdelen waren, voorzag hij de gazetten van de volgende gebalde quote: “Zolang jonge homo’s in elkaar geslagen worden omwille van hun geaardheid, zolang het draagmoederschap niet deftig geregeld is, en zolang extreemrechts mensen als ‘abnormaal’ blijft bestempelen, blijft een Pride nodig. Daarom lopen wij mee. Om op te komen voor veiligheid. Voor gelijke rechten”.

Wat zouden islamieten daarvan denken, toch ook zijn electoraat?

Twintig jaar geleden hebben holebi’s, zoals ze toen nog heetten, het traditioneel huwelijk ontmanteld en van toen af aan is het razendsnel beginnen gaan. Holebi werd LGB en daar kwamen telkens letters bij van andere fenomenen, waarvoor wij via de media massaal gesensibiliseerd moeten worden en die via de politiek gefaciliteerd moeten worden van allerlei voorrechten. De ene brug na de andere wordt ingenomen, indachtig de heroische woorden van kamerlid Dominiek Sneppe (Vlaams Belang) bij haar verkiezing in 2019: “Holebi’s die trouwen en kinderen krijgen, vind ik een brug te ver”. Zij kreeg daarvoor van het partijbestuur terstond een strenge berisping, het weze genoteerd.

We zijn nu 2023 en hebben dingen zien passeren die de grootste fantast een paar jaar geleden niet had kunnen verzinnen. Kinderen krijgen al voor ze goed en wel in de puberteit zitten massaal een seksuele identiteitscrisis aangepraat. Homo- en heteroseksuele koppels beoefenen openlijke promiscuiteit in een “open relatie”. Al dan niet omgebouwde mannen halen prijzen in vrouwencompetities. Lichamelijk volledig gezonde minderjarigen worden op kosten van de sociale zekerheid genitaal verminkt en consumeren levenslang hormoonpreparaten. Vrouwen baren kinderen om rijke dokters vadertje-en-vadertje te laten spelen, en het lijstje is verre van volledig!

We leren dus van ons rood mateke dat zijn onderdrukte bevolkingsgroep op politiek vlak nog één puntje op het verlanglijstje heeft: deftig geregeld draagmoederschap. “Deftig” heeft bij socialisten niks te maken met ethiek. Of het moreel te verantwoorden is dat een vrouw een kind baart op bestelling dat zal opgroeien zonder moeder, is niks om van wakker te liggen. “Deftig” wil bij socialisten zeggen: goeie arbeidscondities en lage prijzen. Aan het “maken” van zo’n boeleke zijn immers onkosten verbonden en hoe kunnen twee homo’s met arbeidersloontjes dat betalen!? Wie zorgt voor de “arbeidsvoorwaarden” van de moeder-die-geen-moeder-is?

Conner suggereert dat extreem-rechts (lees: Vlaams Belang) nog politieke weerstand zou bieden tegen deze “gelijke rechten”, maar er zijn helemaal geen partijstandpunten om dat te staven. Hooguit toont de partij desinteresse in de doelgroep waarmee ze weinig feeling heeft. Als het debat in de Kamer ooit uitdraait op de keuze tussen steun voor draagmoeders of steun voor moskeeën (waar wordt gepreekt om “jonge homo’s in elkaar te slaan”), zullen Vooruit en VB broederlijk voor het eerste kiezen.

Historisch bekeken, zet dat dit andere citaat uit voornoemde recensie wel in een nieuw daglicht: “De islam biedt het beeld van een zich uitbreidende maatschappijopvatting die onze liberale westerse waarden bedreigt.” Met geen enkele partij in het ganse politieke spectrum die zich vragen stelt bij deze maatschappelijke revolutie en een gestaag groeiend electoraat dat wel een traditionele gezinsmoraal hooghoudt, ligt het veld nu al open voor een traditionele islamitische partij. Een economische crisis of enkele staatsbonnen die te weinig opbrengen waardoor werkloosheidsuitkeringen in het gedrang komen, het kan genoeg zijn om de lont aan het vat te steken.

Verwante onderwerpen...