Eeuwig leven

137. Vrijdag na de Vierde Zondag van de vasten

De beide lessen van de mis, die uit het boek der Koningen en die uit het evangelie volgens Johannes , bevatten een verhaal van een dodenopwekking. De profeet van het Oude Verbond werkt het wonder met dringend gebed en vele gebaren. Jezus roept de man, wiens lichaam reeds begraven was en in lijkwaden gebonden tot ontbinding overging, gebiedend met zijn machtswoord tot het leven terug. Het uitvoerig bericht van de ooggetuige vermeldt ook Jezus' gebed, dat evenwel geen smeking bevat maar een dankbetuiging aan God „om wille van het omstaande volk, opdat zij geloven mogen dat Gij Mij hebt gezonden” ( Joh. 11, 41 ). Want de Heer beschikt eigenmachtig over dood en leven omdat Hij de volheid van het leven is . „Ik ben de verrijzenis en het leven. Wie in Mij gelooft, zal leven, ook al is hij gestorven. En wie leeft en in Mij gelooft, zal niet sterven in eeuwigheid. Gelooft gij dit?” ( Joh. 11, 25. 26 ). Dat is, in de woorden van de Heer zelf, de zin van het grootste wonder, dat Hij in de dagen van zijn vlees verrichtte. De opwekking van Lazarus is niet enkel een bewijs voor zijn goddelijke zending, zij is ook „beeld” , machtige projectie in de orde van het natuurlijke leven van die grootser werkelijkheid die is: het eeuwige leven, tot welks volheid het geloof in Jezus de mens toegang verleent.

1. Wat is dat eeuwige leven? Is het een ongrijpbare en vage grootheid en die men daarom in dit leven van geen „praktisch” belang hoeft te achten? Is het alleen maar iets van de hemel, een ding van de verre toekomst, dat de vrome na de dood wordt geschonken als loon voor zijn werken? Wij weten allen beter en toch lopen wij telkens weer gevaar, in onze geestelijke kortzichtigheid, te scheiden wat God verenigd heeft en uit elkaar te rukken wat onverbrekelijk te samen hoort. In dit leven liggen de wortels van een eeuwig lot. Er is geen sprake van dat wij in het ogenblik van sterven leven voor God zullen ontvangen indien onze geest niet reeds op God is gericht. Dat moment bevestigt voor eeuwig de richting van onze ziel, het oordeel doet ons alleen maar zien — met welk een onbegrijpelijke helderheid! — wat reeds in ons bestaat. Er is geen sprake van, dat wij hier de hemel kunnen „verdienen” , zo wij niet reeds het eeuwig leven bezitten. Want het is de gave Gods die Jezus voor ons heeft verworven door zijn bloed, die Hij ons schenkt bij het doopsel door zijn Geest, die ons tot kinderen en vrienden van God maakt en die bestaat in het „kennen (vol liefde) van de enige ware God en zijn Gezondene” ( Joh. 17, 3 ). Dit leven is „eeuwig” . De mens kan het door eigen schuld verliezen, maar uit zijn aard is het onvergankelijk. Het is een delen in de volheid van Gods leven en daarom wordt het niet verloren of afgebroken door de natuurlijke dood. „Wie leeft en in Mij gelooft, zal niet sterven in eeuwigheid.”

2. Jezus had Lazarus lief en Hij had oprecht medelijden met de smart der zusters. Hij zelf weende bij het graf. Toch zeide Hij verheugd te zijn dat Hij niet aanwezig was toen Lazarus stierf, om wille van Gods glorie waaraan die ziekte, die dood en dat lijden ondergeschikt waren. Er is niets wat Gods eer verhoogt als ons geloof in Jezus en dit geloof, dit erkennen van de Heer als Zoon Gods en Verlosser, schenkt ons het eeuwige leven. De heerlijkheden van het geloof in Christus zijn onuitsprekelijk. Het is de onvoorwaardelijke en ongebroken aanhankelijkheid aan zijn persoon, de volkomen instemming van onze geest met de werkelijkheid Gods die Hij openbaart, het liefdevolle schouwen naar God die de Liefde is. Dit geloof overwint alles. Het triomfeert over de duivel en de wereld. Het behaalt zelfs de zege op de zwakheid van ons eigen hart. Het voedt zich met alles wat ons menselijkerwijs ten onder brengt. Het is onzichtbaar licht in ondoordringbare duisternis. Het geeft, in de staat van onze aardse vergankelijkheid, eeuwig leven.

Willem Grossouw

Over Innerlijk Leven - Abonneren per email (dagelijks van 30/11/2014 tot 29/11/2015)