Liefde

157. Donderdag in de Paasweek

In de vroege ochtend van de Zondag, terwijl de apostelen nog verslagen en werkeloos achterblijven, begeven de vrouwen zich op weg, de „balsemdraagsters” , zoals zij heten in de Oosterse liturgie, die haar feest viert op de tweede Zondag na Pasen. Ook zij dachten niet aan de verrijzenis, maar door haar toegewijde ijver komen zij eerder tot het geloof dan de meeste apostelen.

1. Maria Magdalena snelt de andere vrouwen vooruit en komt het eerst aan het ledige graf. In de radeloosheid van haar onstuimige liefde kan zij slechts denken aan schennis: het dierbare lichaam is geroofd. Zij vlucht weg, maar komt wenende terug, daar de liefde haar geen rust laat. Zij heeft oog noch oor voor de engelen die haar toespreken, zij slaakt slechts opnieuw de droeve en vage klacht: „Zij hebben mijnen Heer weggenomen en ik weet niet waar ze Hem gelaten hebben” . Zij wendt zich weer af en ontmoet Jezus zelf zonder Hem te herkennen, zonder Hem aan te zien bijna. „Vrouw, waarom weent ge? Wie zoekt ge?” En zij: „Heer, zo gij Hem hebt weggehaald, zeg mij waar gij Hem hebt neergelegd, dan zal ik Hem wegdragen” . Zij is zó van Jezus en haar smart vervuld dat zij net eens zijn naam noemt aan degene, die zij voor een tuinman aanziet noch denkt zij aan de grenzen van haar krachten. En zij wendt zich reeds weer van Jezus weg in de richting van het graf. Toen zeide Jezus haar: „ Miriam! ” Zij keerde zich om en riep uit: „Rabboeni!” (dat is: Meester). Sint Jan heeft van beide woorden de oorspronkelijke klank bewaard. De naam door Jezus op deze wijze uitgesproken, opent haar de ogen en wekt alle intuïtie der liefde. Zij spreekt slechts dat éne woord en ligt aan zijn voeten, ze omklemmend en met kussen overdekkend. Zij heeft Hem gevonden, die haar hart zocht, en wil Hem voor immer behouden. Maar Jezus sprak tot haar: „Houd Mij niet vast; want nog ben Ik niet tot de Vader opgestegen. Maar ga naar mijn broeders en zeg hun: „Ik stijg op naar mijn en uw Vader, naar mijn en uw God.” ”

De scène, door Johannes fijnzinnig getekend ( Joh. 20, 11-18 ), onthult ons Magdalena ’s aard geheel: de gepassioneerde liefde, de overgave der volkomen aanhankelijkheid. De Heer is werkelijk haar alles. Het is waar dat deze liefde weinig verlicht is en nog niet voldoende vergeestelijkt. Zij zoekt een vreugde en een nabijheid waarvoor de tijd nog niet is aangebroken. Doch over Magdalena is na enkele weken Jezus' Geest neergedaald, ook voor haar geldt Jezus' woord: „De Helper, de Heilige Geest, die de Vader zal zenden in mijn naam, Hij zal u alles leren en alles in herinnering brengen wat Ik u heb gezegd” ( Joh. 14, 26 ).

2. Het evangelie van heden spreekt voor zichzelf. Laten we daarom kort zijn. Wij zien hier een liefde in het spel die niet rekent en die onze nuchterheid beschaamd maakt. Ook bij het kruis, waar de mannen op één uitzondering na schitterden door afwezigheid, hield de grotere liefde der vrouwen stand. Het is mooi en dikwijls nuttig om te spreken van voorzichtigheid en gematigdheid, maar „de stromen der liefde” ( Hoogl. 8, 7 ) spoelen alle barrières weg, wanneer God het vraagt. En als wij altijd verstandelijk rekenen, kunnen we er zeker van zijn dat we deze uitnodiging nooit zullen vernemen. Sprak ook Sint Paulus niet van zijn „uitzinnigheid” ?

Het volgende lijkt iets heel anders, maar houdt met het voorafgaande wezenlijk verband. Maria Magdalena is het type van de ziel die geleidelijk verlicht en gelouterd wordt. Ook de eerlijkste en onstuimigste liefde heeft deze zuivering van node. Wij zijn hier immers in de bovennatuurlijke sfeer. Echte liefde behoudt immer de eigenaardigheden der liefde, maar de goddelijke liefde stelt haar heel aparte eisen. Wanneer wij dit op aarde niet ervaren, zal het vagevuur ons dat wel duidelijk maken. „Zonder smart kan men in de liefde niet leven” , zegt de Navolging . Mogen wij ons door God laten verlichten en nimmer de moed verliezend volharden in het dragen van het kruis der minne.

Willem Grossouw

Over Innerlijk Leven - Abonneren per email (dagelijks van 30/11/2014 tot 29/11/2015)