Onvanzelfsprekend

⊕

Belangrijker dan de beschrijving van Jezus' hemelvaart is in de lezing van het gelijknamige feest de opdracht die Hij geeft aan zijn leerlingen: “Ga, en maak alle volkeren tot leerling”. Door zelf van het toneel te verdwijnen, althans in zijn menselijke natuur, maakt Christus zichzelf ‘onvanzelfsprekend’. Heel letterlijk: Hij kan nu niet langer over zichzelf getuigen, het zijn vanaf nu zijn leerlingen die voor Hem moeten spreken. Wij zijn Jezus' voorsprekers in de wereld, net zoals Maria onze voorspreekster is in de Hemel.

St. Willibrordus predikt langs de Schelde (Pieter Franciscus Dierckx, 1939, Heilig-Hartkerk, Antwerpen)

Onze kerk wordt gesierd door een levensgroot schilderij getiteld “Sint Willibrordus predikt langs de oever van de Schelde” (naar verluid oorspronkelijk bedoeld voor de naburige Sint-Willibrorduskerk, maar uiteindelijk om een praktische reden in onze kerk terechtgekomen). Als ik daarnaar kijk, probeer ik me voor te stellen hoe dat zou zijn, om niets te weten over Jezus en gekerstend te worden door zo’n predikende bisschop. Een al te romantisch beeld van een bisschop met mijter en tabberd, zittend in het gras en gretig toegehoord door sjofele scheldeoeverbewoners, is wellicht niet historisch te verantwoorden. “Het begint bij de basis” is een vrome leugen, want ook zo’n missiebisschop passeerde eerst langs Rome en — niet minder belangrijk — langs de wereldse overheden alvorens zijn kerk te stichten. Toch moet er ooit een moment zijn geweest waarop die man voor het eerst zo’n dorp bezocht en zijn prediking begon, of waarop hij voor het eerst de H. mis opdroeg. Niet vanzelfsprekend! Maar welk een unieke ervaring voor de ontvankelijke toehoorders!

Soms lijkt het alsof we nu in diezelfde lage landen dichter dan ooit bij de toestand van toen staan. Praktiserende gelovigen zijn een absolute minderheid. De kennis over het geloof bij het grootste deel van de bevolking is quasi nihil. Maar toch is de toestand niet te vergelijken, want kerktorens sieren nog steeds stad en land en iedereen vormt zich, helaas via de media, een beeld over onze roomse kerk. Een missie beginnen met een onbeschreven blad is geen optie — gelukkig of helaas? De ontvankelijkheid zal er in elk geval niet door stijgen.

Geloven, dat wil zeggen met de woorden van de paus, Jezus kennen door gebed, viering en navolging, is niet vanzelfsprekend. Gebed, viering en navolging vragen bewuste keuzes. Iedereen, ook een gelovige, woekert met zijn tijd in een wereld waarin zoveel afleiding bestaat. Er was een tijd dat de kerk heel duidelijke normen aangaf voor de maat waarmee een gelovige zijn tijd moest verdelen en moest afstaan (opofferen) aan godsdienst om zijn geloof body te geven: wekelijks naar de mis en dagelijks bidden ’s morgens, voor de maaltijden en ’s avonds. Als je van dat ritme afwijkt zonder gegronde reden, dreig je de zin van het gebed te verliezen en doe je afbreuk aan je relatie met God. Wie met Jezus wil spreken moet de gelegenheid maken het gesprek aan te gaan en daar niet op afdingen. Het lijkt misschien alsof het ooit vanzelfsprekend is geweest, maar dat was het nooit, anders zou de Kerk die regels niet hebben hoeven opstellen.

Verwante onderwerpen...

• Bidden buiten categorie

  ⊕ Bidden met kinderen en de vragen die ze erbij stellen, leert wat bidden echt is. Een les die ook voor veel ‘grote …

• Bisdom Antwerpen hervormt - interview met kan. Paepen

  ⊕ Onderstaand interview verscheen eerder in het laatste nummer van Catholica. Net als in alle bisdommen worden ook in …

• De zittende kudde

  ⊕ Onlangs viel ik in verbazing. Ik was bijeen met een dertigtal mensen die in de pastorale eenheid (de vroegere …

• Eer aan God in den Hoge

  ⊕ Het Gloria is één van de vaste gebeden van de zondagsmis. Binnenkort is het Advent en dan gaan we het weer een tijdje …

• Een vaardigheid om God te ontmoeten

  ⊕ Ouders vinden het belangrijk dat hun kinderen alle soorten vaardigheden meester worden. Op school leren ze rekenen, …