Welke Kerk?

Vandaag las ik (diagonaal) het boek van Leonard-basher Mettepenningen en probeerde eens iets nieuws: een boekbespreking via Twitter. Het voordeel is: diagonale lezing levert diagonale commentaren, en dat past perfect in dit medium. Voor de bestendigheid toch ook op dit blog:

• Na diagonale lectuur van Mettepenningens boek, enkele bevindingen.
• Hij slaat de nagel op de kop waar het gaat over parochiehervorming: model van Poitiers is niet slecht. Parochies hebben een mobiliteitsplan nodig.
• Hij klaagt immobilisme van bisschoppen in parochiehervorming terecht aan (vaak wegens financiele redenen!)
• Goed in dat model is dat leken het dagdagelijks bestuur van de parochie opnemen, zodat priesters met hun gewijde taken bezig kunnen zijn.
• Waar zijn mantra op stoelt dat Rome dit model vanuit ‘clericocentrisme’ tegenwerkt, is niet duidelijk, zelfs contradictorisch.
• Mettepenningen pleit ook heel terecht gebedsdiensten slechts te voorzien als ze echt nodig zijn, en ze in vorm duidelijker te onderscheiden van de eucharistie.
• De gebedsdiensten worden dan de ‘speeltuin’ (mijn term:)) voor modernistische experimenten waarvoor in de eucharistie geen plaats is; mij best.
• Mettepenningen blijft wel zitten met een rancuneus gedrag tov. paus en aartsbisschop, dat is spijtig.
• De manier waarop hij de twee vormen van de Romeinse ritus tegenover mekaar stelt is intellectueel niet eerlijk.
• Mettepenningen reikt ook een handig argument aan ten gunste van Latijnse liturgie: de volkstaalteksten moeten om de 50 jaar hertaald worden
• Mettepenningen wil terug naar Jezus’ boodschap en is vol van liefde. Jezus sprak ook over zonde.
• Gewetensvrijheid is mooi, maar waar krijgen we in Mettepenningens kerk gewetensvorming?

Groeten,

Vic