Geloven Leren

Opinie en tools voor wie begaan is met het katholieke geloof

De kritische meute verwelkomt de paus

 Sep 28, 2024    4 min read
blog

Als de media door jarenlang te blijven drammen over misbruikzaken in de katholieke Kerk (en elders niet), één punt van hun nefast programma hebben gerealiseerd, is het dat gelovigen zich vandaag meer focussen op het kerkelijk instituut dan op hun geloof. Zoveel energie die ze hadden kunnen besteden aan spirituele verdieping en sacramenteel leven, verspillen ze aan acties en opiniëring over wereldse zaken. Vergis je niet, het is niet het misbruik waar hun aandacht naar uitgaat, maar de niet-gerelateerde onderwerpen die al sinds de jaren zestig de progressieve verlanglijstjes uitmaken: vrouwelijk priesterschap en zowat alle denkbare (en ondenkbare) menselijke relatievormen en procreatietechnieken die het katholieke huwelijk niet omvat. Misbruikslachtoffers worden al jarenlang opnieuw misbruikt (herbruikt?) door hun lijden in te zetten als katalysator van een ideologische programma.

Buitenstaanders laten natuurlijk graag horen hoe achterlijk ze de Kerk vinden (en andere religies niet), misschien omdat ze zich vanuit hun katholiek-Vlaamse genen nog altijd een beetje ontworteld voelen, maar het zijn vooral de kerkelijken (gelovigen?) die de barrikaden bemannen, daarin niet tegengewerkt door hun episcopaat.

Hun teleurstelling in het instituut is de laatste jaren erg gegroeid, niet zozeer door Godvergeten, want dat is niet hun grootste bekommernis, maar veel meer door paus Franciscus, die toch niet de progressieve stormram blijkt te zijn die ze leerden kennen uit de initiële beeldvorming rond zijn persoon. Met een synode waar alle hete hangijzers netjes uit het vuur gehaald zijn, resten hen slechts de zalvende woorden uit de mond van zijn medejezuïeten, die verklaren dat hij op onzichtbare wijze heel veel veranderingen heeft doorgevoerd die pas later de basis zullen worden van een echt grondige kerkvernieuwing. Als je het daarmee moet stellen…

Elke gelovige die publiek over zijn geloof wil spreken, voegt daar mordicus uitvoerige disclaimers aan toe, waaruit zijn kritische houding tegenover de Kerk moet blijken. Talrijke persmededelingen en rondzendbrieven zagen naar aanleiding van het pausbezoek het licht, met geen andere boodschap dan hoe kritisch de achterliggende organisatie zich wel opstelt tegenover het kerkelijk gezag, de kerklijke leer, het geloof, de paus, tegenover alles dus eigenlijk wat ook maar enigszins katholiek zou kunnen genoemd worden. Het zijn vrijbrieven om überhaupt nog aan het debat te kunnen deelnemen. En welk een betere kans om ook eens zijn kritische zegje te mogen doen, dan bij het pausbezoek!

Als iedereen in de Kerk zegt zich kritisch op te stellen tegenover het katholieke geloof, van de eenvoudige wekelijkse kerkgangster, over de Vlaamse bisschoppen, tot de paus zelf toe, die vorige week nog verklaarde dat het christendom slechts een van de vele religies is die allemaal andere wegen uitzetten die voeren naar dezelfde God, wat wil het dan nog zeggen dat je kritisch bent?

Ze komen wel stoer en dapper voor, die kritischen, maar het woordje kritisch duidt op angst. Angst om het geloof onbevangen aan te nemen en daarvoor uit te komen, zonder disclaimers. Angst om de controle te verliezen over onze eigen maakbaarheid, over de maakbaarheid van ons lichaam, van onze gevoelens, van onze relaties, van onze samenleving, van ons geboren worden en sterven. Want als we geloven, moeten we de hoogmoed afleggen dat we het zelf allemaal gemaakt hebben en de nederheid aanvaarden dat we er alleen maar het beste van kunnen proberen maken. De kritische geest die ongelovigen (die zich eigenlijk nog altijd uit de Vlaamse klei aan het ontrukken zijn) en gelovigen zichzelf aanmeten, laat hen toe zich af te schermen van de Waarheid van de Openbaring waarmee God hen tot in het diepst van hun ziel te kennen geeft wat ze zijn, waarvoor ze op aarde zijn en vooral, wat hun beperkingen zijn.

Vanuit die angst om niet meer mee te zijn durven gelovigen geen weerwerk meer bieden tegen de diverse vormen van objectief kwaad die de geesten binnendringen onder het schaapsvel van vrijheid en democratie, terwijl ze er beter aan zouden doen te bidden dat het kwaad hen en hun naasten, in hun geestelijke weerloosheid, niet zou overvallen.

Deze kritische Kerk is echter slechts een voorhangsel. De ware Kerk zijn de stille gelovigen, die meer tijd steken in spiritualiteit en geloofsleven dan in opiniëring en daaruit een gewetensvol maar onuitgesproken onderscheid kennen tussen goed en kwaad, dat geen allerindividueelste meninkje is, maar een resonantie van een universele en eeuwige Waarheid. Ik ben er zeker van dat zij nog heel talrijk zijn, die diep medelijden voelen met de de mensen uit de krantenmagazineartikels waarin wordt opgehemeld hoe je vrijheid te gebruiken om geluk te zoeken, ten koste van zichzelf of van anderen. Hun stilte is echter een gebed dat slechts weerklinkt in hun kleine kringen of in de ruimte waar ze met God vertoeven. Hopelijk zullen ook zij kunnen zeggen dat de paus voor hen in stilte veel heeft verwezenlijkt, en dat heeft hij zeker, al is het maar gewoon door paus te zijn en teken te zijn van de eenheid van de Kerk. Al is het maar daarvoor, is hij wat mij betreft meer dan welkom is in ons land, zonder disclaimers!

Zo, en nu stopt deze modernist tegen wil en dank, ook met opiniëren ☺!

Verwante onderwerpen...