Roma locuta, causa perpetua est

⊕

De ontlading na de publicatie van de exhortatie Querida Amazonia is groot. Veel gelovigen reageren spontaan. Ze voelen zich boos, teleurgesteld, opgelucht of euforisch. Bij jezuieten is die reactie altijd iets complexer. Ik licht er twee toe, die toch de moeite waard zijn.

Jos Moons sj schreef een opinieartikel in het Nederlands Dagblad. Hij vindt dat we het geluk dat het geloof ons schenkt minder moeten laten afhangen van wat de Paus zegt en doet, want “de klaagzang der traditionalisten met het keervers ‘verwarring’ wordt steeds meer een duet met de katholieken van het midden [lees: progressieve katholieken, nvda]." Het is duidelijk dat dit artikel niet tot stand was gekomen, indien de exhortatie wél aan de verwachtingen had voldaan, maar niettemin drukt het heel mooi uit dat de Kerk het meest gebaat is bij voorzichtigheid en standvastigheid als atmosfeer waarin elke gelovige zijn eigen pad kan gaan om “de frisse lucht [te snuiven] van rustig het goede te doen”. De vraag is of we die lucht zo fris zullen kunnen houden, eens we de Paus helemaal overbodig hebben gemaakt.

Nikolaas Sintobin sj deelde een artikel uit La Croix International. Op basis van bepaalde zinswendingen in de inleiding van de exhortatie zou de Paus een achterpoortje hebben ingebouwd, waarmee de slottekst van de synode, inclusief de goedkeuring viri probati te wijden, stiekem mee deel gaat uitmaken van het magisterium (leergezag van de Paus). Deze methode is nog gesofisticeerder dan het inlassen van controversiele inhoud in een voetnoot, zoals de Paus in Amoris Laetitiae al uittestte. Het werkt als volgt: ook al rept de Paus met geen woord over gehuwde priesters in zijn exhortatie, wanneer de Zuidamerikaanse (of Duitse?) bisschoppen morgen toch tot wijdingen van viri probati willen overgaan, kan de Paus via het achterpoortje gaan en zonder er meer woorden aan vuil te maken de nodige toelatingen verschaffen, omdat hij de besluiten van de synode impliciet heeft bekrachtigd als leergezag voor de Kerk. Dit is een regelrechte jezuietentruc (wellicht dezelfde die Luk Vanmaercke roemt in DS, wat ik achter de betaalmuur niet kon verifieren), waar je eigenlijk niet zo erg trots op moet zijn, vind ik persoonlijk. Als je deze ronduit misleidende communicatiemethode besproeit met het aroma van een “voortdurend proces van onderscheiding”, is er echter niets meer tegen in te brengen, want met de Heilige Geest valt niet te spotten!

Het geheime magisterium

Lezenswaardig was vorige maand het artikel van Father Raymond J. de Souza over het “geheime magisterium” van de Paus, dat progressieve waarnemers her en der ontwaren. Zij doen aan whisful thinking en menen op de hoogte te zijn van de onuitgesproken overtuigingen van de Paus en gebruiken die om hun eigen voluntaristisch gedrag te verantwoorden. Ook nu gonst het weer van dat “geheime magisterium”, en tot wiens heil?

Ik vind de reactie van Jos Moons, hierboven aangehaald, dan nog de minst dubbelzinnige van de twee, maar persoonlijk verkies ik nu gewoon even opgelucht te zijn.

Verwante onderwerpen...

• De moed niet te veranderen

  ⊕ In oktober 2019, tijdens de Amazonesynode, schreef ik een artikeltje onder de titel “Zoiets aberrants als een …

• Kerkleer op losse schroeven

  ⊕ Een kort artikeltje met twee bedenkingen, misschien niet onderling ongerelateerd. De eerste bedenking vloeit voort uit …

• Onderscheiding en gehoorzaamheid, een pontificaal dilemma

  ⊕ De katholieke Kerk is in de wereldgeschiedenis een absoluut uniek instituut en dat heeft ze fundamenteel te danken aan …

• De laatste ketterij

  ⊕ Op vakantie in de Ardennen bezochten we boekendorp Redu en daar pikte ik een merkwaardig boek op dat bijna honderd jaar …

• Synodale usurpatie

  ⊕ Eergisteren kwamen twee berichten over katholieke synodes in het nieuws. Eerst was er het bericht over de …